Antarctica 2
Toen ik de volgende ochtend de mail opende, ontving ik een bericht van iemand die had opgezocht waarom schoenen aan een elektriciteitskabel hangen. Als je er meer van wil weten, surf dan naar:  https://www.google.nl/url?sa=t&source=web&rct=j&url=https://www.flaironline.nl/lol/daarom-hangen-er-soms-schoenen-aan-elektriciteitskabels/&ved=0ahUKEwiAtb-Oj8PYAhUILMAKHQpPAcYQFggjMAM&usg=AOvVaw3eXxIsop1THIO55rGI3XwH
Na het ontbijt pakten we de koffers en tegen 11.30 uur gingen we naar beneden. De lift werd bediend met de kamersleutel. Blijkbaar hadden we al eerder weg moeten zijn want de lift reageerde niet op onze kaarten. Ik stapte de lift uit om van zeven hoog naar beneden te lopen en daar de lift aan te roepen. Toen ik beneden kwam, was Lucia al uit de lift en de koffers waren al weggebracht tot bij de uitgang. Blijkbaar hadden ze in de gaten dat er iets niet klopte en zelf de knop ingedrukt om de lift naar beneden te halen.
We besloten buiten te wachten tot de gids kwam met ons vervoer. Toen we buiten stonden, stapte er een man uit een van de auto’s en vroeg of wij De Graaff waren. De bagage ging de kofferbak in en wij stapten achterin. Het was tegen half twaalf toen we wegreden en de gids was er niet. Wisten wij veel. Toen we erover nadachten, begrepen we dat ze weer te laat was. Op het vliegveld was ze dat ook, een half uur. “Oh, stonden jullie bij die groep”, zei ze alsof haar neus bloedde. Maar ik had haar zien aankomen, ze was gewoon te laat. Deze keer kostte dit haar fooi want die zou ik geven als we bij de cruiseterminal waren. Ik heb nog wel rondgekeken of ze daar ergens stond maar ze was in geen velden of wegen te bekennen.
In de cruiseterminal aangekomen ging alles heel snel; het leek wel of we vips waren. We konden bijna gewoon doorlopen. Mensen hadden allemaal nummertjes in de hand. Ik wist niet hoe ze er aan kwamen dus wij liepen gewoon door. Wat een mazzel dat het zo ging, want achter ons kwam een berg mensen te staan! Die dag bleven we op het schip.
De volgende dag bleef het schip nog in Buenos Aires. Na het ontbijt gingen wij van boord om naar het centrum te lopen. Armoede werd afgewisseld met moderne gebouwen. Het woord onderhoud kennen ze hier niet. We zagen nog een aantal daklozen; de meesten verzorgden zich wel. We zagen nog iemand die zich aan het wassen was met water uit een fles, een ander lag onder een boom op een matras te slapen.

De skyline van Buenos Aires	Gebouwen weerspiegelen elkaar
De Engelse Toren	Hier een zwerver met één been buiten het portiek

We liepen langs een aantal winkeltjes richting centraal station en toen het centrum in. In een van oudere zijstraatjes zochten we een plaatselijk tentje om wat te drinken een liepen toen via een park met veel platanen en palmbomen terug richting boot.
Vlak na het centraal station begon de rij met winkeltjes. Net daarvoor was een smal steegje dat er wel interessant uitzag. Wij wilden daar in lopen maar een man een vrouw die daar bezig waren, hielden ons tegen. We mochten het straatje niet in. “no, no”, zeiden ze. We vermoedden wel waarom. Even later werd dat bevestigd. Toen we doorliepen, kwamen we in gesprek met een man. We stonden bij een boom met een matras van een dakloze daaronder. Hij vertelde dat dit verschijnsel erger was geworden toen de regering het spaargeld van de bevolking heeft geconfisqueerd omdat ze geld nodig hadden. Ik vroeg hem over het straatje waar we niet in mochten. Hij vertelde dat de mensen die ons hadden tegengehouden heel aardig waren. Het was te gevaarlijk geweest om daar in te lopen. Wij waren heel gemakkelijk te herkennen als toeristen (dat begrijp ik niet) en dat was dan waarschijnlijk niet goed afgelopen.

Het rijtje met winkeltjes	Het beruchte steegje

Terug aan boord begon de ontruimingsoefening en daarna verkenden we weer een stukje van het schip. Wij begaven ons naar onze hut om ons op te frissen. We hadden een heel grote hut toebedeeld gekregen. Niet veel later vertrokken we en gingen wij dineren.

Montevideo behoort tot de 30 veiligste steden van de wereld en Uruguay behoort tot een van de meest democratische landen. Het schijnt hoger op de lijst te staan dan Nederland. Het ging Uruguay lange tijd economisch voor de wind. Er was een sociaal systeem dat probeerde de kloof tussen arm en rijk te verkleinen. Daarom kreeg het land de bijnaam “Zwitserland van Zuid Amerika”. In de jaren tachtig van de twintigste eeuw zorgde de militaire junta voor een enorme achteruitgang. Veel jongeren trokken weg en Uruguay kreeg de bijnaam “Het Bejaardentehuis van Amerika”.
De oorspronkelijke bewoners, de Charrua, zijn bijna uitgeroeid. De meeste Uruguayanen zijn afstammelingen van Europese immigranten, vooral veel Spanjaarden en ook veel Italianen. Maar ook andere nationaliteiten zijn aanwezig, ook de Nederlandse.
Er zijn uitgestrekte vlakten waar veeteelt en wijnbouw plaatsvindt maar de meeste mensen wonen in de steden. In Montevideo zijn wat bezienswaardigheden die de moeite waard zijn van het bekijken. Het is er ook minder haveloos dan in Buenos Aires

De Mercado del puerto, van buiten niet bijzonder maar van binnen heel leuk	Van de oorspronkelijk markt uit 1866 is niets meer over, er zijn alleen eetgelegenheden
Hier is iemands buitenhuis, zelfs de buitenkeuken ontbreekt niet	Op straat wordt de tango gedanst

Via wat alleraardigste winkelstraatjes waar alles allemaal net werd opgebouwd, kuierden we op ons gemak door Montevideo langs een wandelroute waar we de belangrijkste dingen konden vinden.

Het onvermijdelijke levende standbeeld met uitzicht op het plein der onafhankelijkheid	Het Palacia Salvo aan het plein der onafhankelijkheid

De Palacia Salvo is oorspronkelijk gebouwd om als hotel te dienen maar er zijn nu alleen kantoren gevestigd. Het ligt aan de Plaza Indepedencia en de Avenida 18 de Julio een belangrijke winkelstraat. De toren is 95 meter hoog met daarbovenop nog een antenne van 5 meter. Het gebouw is ontworpen door een Italiaan uit Beuenos Aires.

De poort van de Citadel	Standbeeld van generaal Mauricio de Zabala

De poort van de citadel staat voor het onafhankelijkheidsplein en is een deel van de oorspronkelijk muur om de stad die opgericht werd in de jaren 1724-1730 door generaal Mauricio de Zabala.
Hoewel het leuk was om de stad bezocht te hebben, was die toch niet zo indrukwekkend. Veel leuker was het om vriendelijke mensen te ontmoeten die je op allerlei manieren proberen te helpen Een man belde zelfs iemand op die ons in het Engels te woord stond.
We waren op tijd terug bij het schip maar toen kwamen de problemen. Bij de eerste incheck krijg je een plastic kaart. Deze kaart is de sleutel van de hut, de kluis en je moet hem laten scannen als je van boord gaat en weer aan boord komt, zodat ze weten of iedereen aan boord is. Ook heb je hem nodig om toegang te krijgen tot het haventerrein.
Lucia had de kaart in haar broekzak gestopt waar ze ook de videocamera had zitten. Je begrijpt het al, bij het eruit halen van de camera is op gegeven moment de kaart meegekomen. Weg kaart en ik blij, kon ik alleen verder. Maar wat een pech, met een kopie van haar paspoort en het noemen van haar kamernummer kwamen haar foto en gegevens op het scherm en ze werd toegelaten. Ze kreeg zelfs een nieuwe kaart.
Ze was echter niet de enige, want er lagen nog wat gevonden kaarten bij de incheckbalie.
Vanmorgen had het schip vertraging bij de aankomst vanwege de drukte bij de smalle vaargeulen. Ook nu moeten we wachten vanwege de drukte.
Morgen hebben we een dag op zee en overmorgen zijn we weer in Argentinië, in Puerto Madryn. Daar wachten ons weer de meest fantastische dingen.